Wiem.

Wiem, nie będę pana miała.
Nie otulę troski płaszczem
Ani ducha, ani ciała
I po włosach nie pogłaszczę.

Wiem, że moim pan nie będzie,
Choćbym miała swoją duszę
Piekłu oddać w każdym względzie.
Ach, zapomnieć pana muszę!

Wiem, zapomnieć nie potrafię,
Marzeń siatka mózg oplata.
Jesień smutkiem siąpi, kapie*,
Martwą czyniąc mnie dla świata.

Pragnę pana tak piekielnie!
Mieć na własność! Tulić czule!
Kaprys ten, choć znoszę dzielnie,
Serca okupiłam bólem.

Wiem, chcieć mogę, nikt nie broni,
Tylko sobie ból zadaję.
Chcę czuć ciepło pańskich dłoni!
Cóż mi na przeszkodzie staje?!

*licentia poetica- mamy piękną, polską złotą jesień i niech tak będzie jak najdłużej